özgüç güler - kibrit çöpü ve aşk

[CIVCIV]

Sen içtiğim ilk sigaram kadar değerliydin şu içimde
kıyamadım hiç yakmaya seni oysa bir kibrit vardı benim elimde
son paketimdin sen benim,ben sayarak içerdim sevgini
şimdi boş tütün içmiyorum ben,söyle bu yaptıklarına hiç değdimi?
dost denilen şey dünyada anlatılan en büyük yalanmış
benim hayallerim (bıdıbıdı da yasak kelime) olup birileriniz tarafından yalanmış
tecavüzündeyim hayatın çoktan bakireliği çalınmış
benim yaşım yirmidört velakin gözyaşımsa ellibeş-altmış
korkuyorum, anavatanım gibi severken senin kurak kalbini
hiçbir söz hakkı vermeden bana vatan haini ilan ettin beni
soruyorum şimdi ben sana, hiç bu yaptığına değdi mi?
oysa ne fidanlarla süslemiştim o toprakla dolu kalbini
hayallerim uykusuz bir yastık, benim umudum üzerime yorgan
sokaklarında görürsen beni bil ki sadece geçiyordum o yoldan
yağmur yağdırdım kalbine belki birgün olursa diye orman
sense bir çöl yarattın kendine toprakların en kurağından
ben star değil, sokak şairi
gözlerin bir bina tarihi
sözlerindir suçun faili
özlemenin yoktur tarifi
okuyarak anlayamazsın hiç bir zaman hayat denen o defteri
kaybedince anlar insanoğlu elinde tuttuğu o kıymeti

NAKARAT

Ben hayatın o tozlu raflarında bir kitaptım ve kayboldum
sen bir hayali kahraman gibiydin, okuduğum kitapta son buldun
yorgundu gözkapaklarım, aslında uykusuzluğum yokluğuna
oysa kalbinin fabrikasında çalışmıştım karın tokluğuna

VERSE 2

Bendeniz hayat denen sınıfta en arka sırada oturan bir adam
okulda öğretilenle, sokakta gördüklerim bambaşka hocam
askeri bir sistem gibi düzen, hayatım boyunca hep kural
ezan okununca eve gel derdi oysa tanrıya inanmazdı babam
okulda kravat takardık zorla idam halatı gibi boynumuza
din kültürünü dayakla sevdirdi ilkokuldaki ateist bir hoca
ben elime yazdığım o kopyalarla girdim o din dersi sınavına
benim ülkemde böyle sistem tanrım, yanarsam özrüm affola
bak çocuk, hayat senin hayal ettiğin kadar inan değil kolay
neye yarar ki senin olsa dünyadaki en güzel saray
sevgin çölde damla su, benim susuzluğum bana helal
alın terimle sevdim seni ben o yüzden bilmem haram
sevgi hırkasını sırtına giymekten aciz o insanlar
her üşüdüklerinde üzerimdeki paltolarımı çaldılar
Tanrı'nın kibrit çöpünden yaptığı aşkı yaktılar
ben bir kardan adam yaptım onlar güneşle vurdular
eriyorum bir mum gibi senin karanlıklarında
yürüyorum kalbinin bomboş olan sokaklarında
ne bir haber bıraktın giderken ne ettin ses seda
hiç olmazsa isterdim demeni giderken bir elveda


NAKARAT

Ben hayatın o tozlu raflarında bir kitaptım ve kayboldum
sen bir hayali kahraman gibiydin, okuduğum kitapta son buldun
yorgundu gözkapaklarım, aslında uykusuzluğum yokluğuna
oysa kalbinin fabrikasında çalışmıştım karın tokluğuna