Kara üzüm, iki gözüm, Duyuyor musun son sözüm...

[cr@zy]

Kara üzüm, iki gözüm, Duyuyor musun son sözüm...

Istanbul'da bir yerlerdeyim... Kendimi tarife bir Istanbul semti arıyorum. Dellenmişe benziyorsam Bakırköy... Sefa arıyorsam Sefaköy. Huzur arıyorsam Kalamış... Bela arıyorsam otur yerine diyorum kendi kendime; o seni gelir bulur!
Maçka'ya doğru yollandım. Dolmabahçe'den yukarı doğru uzuyorum... Kafamda Nişantaşı'nda dolanmak var... Lakin kandilimde yağ dizlerimde derman bitti. Oturdum bir yol üstü bir kafeye bir de kahve söyledim kallavi...
Etekleri tutuşmuşçasına kadınlar kızlar geçiyor önümden ellerinde birer çanta içinde pudralar... Birkaç tek küpe kulak, dazlak kafa şakalaşarak yürüyor Harbiye'ye doğru dilleri ağdalı delikanlı... Küçük çocuklar tutmuş analarının ellerinden gidiyorlar bıdık bıdık, bebeler kucakta... Babalar da var düşünceli, direksiyonda elleri. Yorgun omuzların altında aşınmış ökçelerin üzerinde ne de çok beden var gözü kapalı evinin yolunu bulan...
Istanbul burası yürek yarası.
Her yanı ömür yarısı...
Aslında bir hayat geçiyor tahta sandalyemin önümden çaktırmadan, başka bir hayat bende saklı!
Göz çıkmış kahvemde, yine nazara mı geldik ne?
Hava bulutlu, kafa dumanlı, etraf inleyen nameler...
Garson çocuk yine unutmuş bir bardak su getirmeyi kahvenin yanında. Adettir adettendir. Önce bir fırt alınır, sonrasında yudum yudum, içilir kahve. Yarenlik de gerek ama...
Kolayı var;
Başlıyorum kendimle sohbete... Aman ne keyif!
Hiç kendinizle sohbet ettiniz mi? Bilip de itiraf edemediklerinizi hiç kendinize sordunuz mu? Hiç gerçeklerle karşılaştığınızda kendinizi masanın bir yanında bırakıp masanın öteki sandalyesinden hırsla kalkıp gittiniz mi?
Birisi sizin arkanızdan kaçmaaa, kaçmaaa, hep böyle yapıyorsun diye bağırdı mı? Duymazdan geldiniz, kendi kendinize söylenip şöyle bir soluklanıp tekrar yerinize döndüğünüzde yavaşça masaya oturup içinizdeki sesin volümünü düşürdünüz mü?
Sonra...
Şimdiye kadar yaptıklarınıza pişman olduğunuzu ya da pişman olmamak için yapmaktan kendinizi alıkoyduğunuz şeyleri kendinize itiraf ettiniz mi?
Seni çok kıskanıyorum...
Hatalarım için, mutluluğun için, senin için her şeyi yapmaya hazırım diyebildiniz mi?
Ben zaman zaman diyorum.
Hep de bu son sözüm diyor masadan kalkıyorum. Şükür ki son olmuyor.
Hatalarım da, mutluluklarım da hayat da devam ediyor.
Her zaman da; ne hayat ne de karşımdaki kara üzüm gözlü oluyor...
Şartlar değiştikçe ben de değişiyorum.
Aslıma sadık kalaraktan...
Yoksa çıldırır insan!




OSMAN TANBURACI