Babama akciger kanseri teshisi konuldu ve hic bir ümidi yok dediler.Insanin eli kolu böyle bagli kalmak ne kadar kötü bisey.Biliyorum herkes bir gün ölecek ama nerde ne zaman nasil ölecegimizi bilmedigimizden ölümü hep uzak tutariz.Ama böyle zaman konulmussa bu insanda en yakininizsa iste bu cok cok zor.Beynimden bir türlü atamiyorum baska hic birseye odaklanamiyorum ve babami gördükce benimde icim hergün biraz daha ölüyor sanki.Biliyorum yüce Rabbimiz bize sabrinida veriyor ama yinede cok zor.Allah kimseye böyle acilari tattirmasin ve yasatmasin.AminKusura bakmayin arkadaslar sadece icimdekileri yazmak istedim....
