Dünya'nın Sevgili Günlüğü

[cr@zy]

Neden olmasın? Bence Dünya'nın da tuttuğu bir günlük vardır. Belki o da günlüğüne her yazışında "sevgili günlük" diye başlıyordur sözlerine...

Dünya'nın sevgili günlüğü bu gezegenin belki de tek dert ortağıdır. Hem belki kalplerimiz! kadar beyaz sayfaları kalmıştır hala daha..

......

Sevgili günlük..

Boğuluyorum! Ve işin garibi bu kimsenin umurunda değil. Ne oldu bu insanlara anlamıyorum. Ben hep onların yuvası olmadım mı? Bende doğdular ve daha uzun bir süre de bende ölecekler. Sanki gidecek başka bir yer var!

Kirlendim ateşim çıktı son yıllarda. Isınıyorum hem de hızla. Kutuplarımda biriktirdiğim buzullar eriyor. Bunun nasıl bir felakete dönüşebileceğini göremiyorlar mı? Bak iklimlerim de şaşırdı. Yaz yaz gibi değil... Kış kış gibi... Baharlarım yok oluyor.

Canım sıkılıyor be günlük. Ağaçlarımı kesiyorlar her yerim delik deşik. Topraklarım verimsizleşiyor. Aç kalacaklar bu gidişle haberleri yok!

Ben sanıyordum ki çok çok uzun yıllar daha yeterim insanlara yetebilirim. Insan dememi yanlış anlama sakın biliyorsun milyonlarca değişik türde canlı yaşıyor üstümde ama şu insandan başka benimle uğraşanı yok ki? Yani tamam onların yeri bir başka. Zeki canlılar çünkü. Akla saygım var! Ama bu nasıl bir akıldır günlük? Hangi akıl yuvasını yok etmek için çalışır?

Şeytan diyor ki al başını git!

Canım sıkkın be günlük...

...............

Sevgili günlük...

Bak yine başladılar! Haa diyeceksin ne zaman durmuşlardı ki? Sürekli dalaşacak bir sorun yaratıyor bu insanlar...

Ama en azından diyordum ki bir süredir kendime bak toplu halde savaşmıyorlar. Bir de isim vermiyorlar mı toplu çılgınlıklarına iyice deliriyorum! Birinci dünya savaşı... Ikinci... Içlerinden biri demiş ki: Üçüncüsünün nasıl olacağını bilemiyorum ama dördüncüsü taş ve mızrakla olacak!

Yok ediyorlar beni...

Nedir dertleri anlamadım gitti. Bari beni alet etmeseler rezilliklerine. "Dünya" savaşı demesinler. Ben savaşmıyorum! Birinci paylaşım savaşı demişlerdi bir ara bak bu daha akla yatkındı. Beni paylaşmak için yediler bitirdiler kendilerini. Olan bana oldu.

Ne kaldı paylaşacak? Ah işte bunu bile anlayamacak kadar gözleri döndü son zamanlarda. Kalmadım ben bittim...

Şarkı sözü müydü bu? Severim şarkılarını be günlük. Hele özlemle hele sevgiyle söyleniyorsa...

Bende de var bir arızalı ruh hali! Yani seviyorum insanı. Şarkılarını seviyorum umutlarını... Bazen aptallıklarını bile seviyorum. Insan olma hallerini seviyorum sözün özü.

Ama insanı "insan" yapan ne varsa unuttular. Av alanları için savaştılar önce. Sonra toprak için... Sonra toprağın altı için. Toprak diye diye toprak oldular.

Sabah erken kalkan bir su kenarına yerleşti. Orayı benimsediler zamanla "vatan" dediler. Yerleşenler birbirine benziyordu çoğunlukla. Bu çoğunluğa da "millet" dediler. Sonra dar geldi dere boyu başka derelerin ardına düştüler. Başka dereler belki daha gür akıyordu ya da yol oluyordu daha başka derelere.

Neyi açıklıyorum ki sana sevgili günlük? Bir alemim ben de!

Her kapışmalalarına bir neden üretmekten daha iyi yaptıkları bir iş var mı bu insanların?

Ama bak geldik o yolların sonuna. Yol bitti... Çünkü ben bittim.

Paylaşacak bir dünyaları kalmayacak yakında ama farkındalar mı? Ne gezer?

Hayır bazen diyorum kendime "ya ne dert ediyorsun? Yorgan gidecek kavga bitecek!" Yorgan benim bu arada ama olsun.

Gel iki kadeh atalım ben iyi değilim be günlük... Yorgan benim ben!

...........................

Sevgili günlüğüm...

Ne halin varsa gör!

Aslında ben senden de bıktım. Yaz yaz nereye kadar?

Bir kutup ayısı boğulmuş biliyor musun? Yani bu hayvan yüzmeyi senden benden iyi biliyor. Nasıl boğulur ya? Nasıl? Ama boğulmuş işte. Çünkü bu hayvanlar yüzerken dinlenmek için bir buz parçasına tutunup soluklanırmış. Bu sefer tutunacak bir buz parçası bulamamış. Neden? Çünkü sevgili günlük erimiş o buzlar...

Değişiyorum ısınarak değişiyorum. Bana konuk olan canlılar ölüyor artık. Uyamayan gidiyor gidecek...

Insan ne halt ediyor peki? Malum benim belalım o...

Insan bildiğin gibi günlük... Gününü gün ediyor.

Insanların aşka tutkusunu sevdim hep ve sandım ki aşkı yaratan ve yaşayan insanın kimseye zararı dokunmaz. Aşkı arayan özleyen insanı çiçeğimle böceğimle destekledim. Yok aslında aşk bu değildi ama elimden geleni yaptım. Çünkü dedim ki kendi kendime: Bak gezegen Dünya! Üstünde yaşayan akıllı canlılar birbirlerini sevebiliyorlar bak bu önemli. Gel sen de gün batımlarınla deniz manzaralarınla kurutulan çiçeklerinle mehtabınla el ver bu güzel işe. Sevsinler. Seven insanın bir başka insana zararı dokunmaz sen de huzur bulursun belki..

Gördüğüm ne biliyor musun? Insan diğer insanı yargılamayı kendinde hak biliyor. Nedendir bilinmez bir "sen busun!" etiketi yapıştırmaya meyilli doğuştan.

Kırıcı olmak meziyeti olmuş...

Boşver be günlük...

Artık kutup ayıları yüzerken boğuluyor...

Insanın sevgisizliğinden...



alıntı...