Gördüğümüz Yüzle Barışık mıyız?

[cr@zy]

Hepimizin küçük büyük sırları vardır birilerinden gizlediğimiz. Kimimiz itiraf etmekten korkar, kimimiz kabullenmekten. Bazen kendimize bile itiraf edemeyiz bazı zaaflarımızı. Zaaflarımızla bizi bir şeyler yüzleştirir, kendimize getirir, kendimizin bile görmekten korktuğumuz gerçeği, tokat gibi gözlerimizle gösterir, al işte busun der, üstelik ondaki sırlardır sizin gerçeğinizi gösteren, bahsettiğimiz aynalardır tabi, sırlarıyla cam olmaktan çıkıp yansıtıcı olmakla şereflenen.

En gizli sırlarınızı paylaşırsınız onunla; çocukluğunuzda boyunuzun yettiği her aynaya ulaşmışsınızdır mutlaka, zıplayarak bile olsa..
Saçlarınızı onunla şekilden şekile sokup havalar attınız, sivilcelerinizin çıktığını görünce isyan ettiniz, acemi tutuşlarla traş olurken yüzünüzü kestiniz, ilk önce aşkınızı onun yardımı ile kendinize itiraf ettiğiniz, sonra kendinize güvenip sevdiğinize açtınız.

Her zaman yanınızda oldu, saçlarınıza karlar yağdığında ilk tanığınızdı, siz gizlice koparıp atsanız da o gördü…

Yüzünüzdeki en ince çizgilerinizi, her birinin anılarını ve detaylarını birlikte anımsarsınız, yaşadığınız her değişimin sessiz tanığıdır o.
Bazen ağladınız, kırıldınız, herkes den gizleyip ondan gizlemediniz.

En iyi sırdaşınız, sıkı dostunuzdur, yalan söylemezler onlar. Aynalar kimseyi terk edemezler, taa ki siz onu görmek istemeyene kadar…



Herkesin gördüğü kendisidir aynada, kabullense de, kabullenmese de.


Önemli olan gördüğümüz yüzle barışık mıyız?