Meğer insanın katili kendisiymiş. En etkili silahı ise düşünceleri, düşündükleri...
Önceden gecelerde en çok düşünülür sanırdım uykum kaçtığında. Şimdi yaşayarak anlıyorum her gece ölüp her sabah yeniden dirilmeyi.
Hayır öyle gerçek bir ölüm, bir ceset, bir cenaze töreni yok. Ama insan ona yapılıp canını acıtanları düşündükçe ölürmüş, odadaki görünen beden zaten cesedi ve o an ki hıçkırıkları cenazede okunan duaların iniltisi gibi...
En ağır katliamım dün geceydi.
Sabah kendime gelemiyeceğimden emindim.
Çünkü dün gece kendimle hesaplaştım.
Neler yaptım, neleri yarıda bıraktım...
Herşeyi sordum kendime ve cevaplamaya çalıştım.
En zoruda kendimi kaybettiğim anlarımmış anladım.
Bu gece diyorum bitsin artık herşey.
Çekiyim kendime silahı, bitsin.
Evet tamam bunun için de tek şey lazım ; yapmadıklarımı düşünmeliyim.
