Bedeni Küçümseyenler Hakkında !

[denizindibi]

Gövdeyi horgörenlere yöneltmek istiyorum sözümü. Ne yeniden öğrensinler, ne yeniden öğretsinler bana, kendi gövdelerine hoşçakal desinler yalnız, ve böylece sussunlar.

"Gövdeyim ben, ve can" -böyle der çocuk. Fakat neden çocuklar gibi konuşmamalı?

Oysa uyanmış, bilen kişi der:" Baştan aşağı gövdeyim ben, başka hiçbirşey değilim; can da ancak gövdedeki bir şeyin adıdır."

Gövde büyük bir ustur, tek anlamlı bir çokluk, savaş ve barış, sürü ve çoban.

Senin küçük usun dahi gövdemin bir aracıdır kardeşim, o senin "ruh" dediğin, -büyük usunun küçük bir aracı ve oyuncağıdır.

"Ben" diyorsun ve bu sözden gurur duyuyorsun. Oysa daha büyüktür ondan -senin inanmak istemediğin- gövden ve gövdenin büyük usu: o "ben"
demez, "ben" eyler.

Ne ki duyu duyar, ne ki ruh bilir, kendi başına erek değildir hiçbir zaman. Oysa duyu ve ruh seni, herşeyin ereği olduklarına inandırmak isterler: öylesine kendini beğenmiştir onlar.

Araç ve oyuncaktır duyu ve ruh: arkalarında "kendi" vardır daha. Bu "kendi", duyuların gözleriyle arar, ruhun kulakları ile dinler.

Hep dinler "kendi" ve arar: karşılaştırır, boyun eğdirir, yener, yıkar. Egemenlik sürer ve "ben"in dahi egemenidir.

Düşüncelerinin ve duygularının gerisinde kardeşim, zorlu bir hakan, bilinmeyen bir bilge vardır, -ona "kendi" denir. O senin gövdende barınır, o senin gövdendir.

Senin gövdende, değme bilgeliğinden daha çok us vardır. Ve gövden kimbilir neden ille de bu değme bilgeliğini gereksinir.

Kendi'n, ben'ine ve onun mağrur sıçrayışlarına güler: "Düşüncenin bu sıçrayışlarından ve uçuşlarından bana ne?" der kendi kendine. "Amacım için dolambaçlı bir yol. Ben yöneten ipiyim ben'in ve kavramlarını fısıldayanım."

Kendi, ben'e der: "Ağrı duy!" Derken ben acı çeker ve daha fazla acı çekmemenin yolunu düşünür, -ve düşünmesi yanız bunun içindir.

Kendi, ben'e der: "Sevinç duy!" Derken ben sevinir ve sık sık sevinmenin yolunu düşünür, -ve düşünmesi yalnız bunun içindir.

Bir çift sözüm var gövdeyi hor görenlere. Horgörmelerini doğuran saygılarıdır. Saygıyı ve horgörmeyi ve değeri ve istemi yaratan nedir?

Yaratıcı kendi, saygıyı ve horgörmeyi yarattı kendine, sevinci ve acıyı yarattı kendine. Yaratıcı gövde, istemine el olsun diye, kendine ruhu yarattı.

Deliliğinizle ve horgörmenizle dahi, ey gövdeyi horgörenler, kendi'nize hizmet ediyorsunuz. Size diyorum: kendi'nizdir ölmek ve hayattan ayrılmak isteyen.

En çok yapmak istediği şeyi yapamıyor artık: -kendinden öte yaratmayı. En çok istediği budur, bütün özlemi budur.

Oysa bunda çok geç kalmıştır: -bu yüzden kendi'niz batmak istiyor, ey gövdeyi horgörenler.

Batmak istiyor kendi'niz; ve siz bu yüzden gövdeyi horgörenler oldunuz. Artık kendinizden öte yaratamıyorsunuz da ondan.

Bu yüzden kızıyorsunuz hayata ve yeryüzüne. horgörmenizin şaşı bakışında bilinçsiz bir kıskançlık var.

Ben sizin yolunuzdan gitmiyorum, ey gövdeyi horgörenler! Siz bence üstinsana köprü değilsiniz!

Böyle buyurdu Zerdüşt.