Olduğum Ben mi? Olmak Istediğim Ben mi?

[betül_42]

OLDU?UM BEN MI? OLMAK ISTEDI?IM BEN MI?

Şimdi şöyle düşün:
Bir saatlik bir zamanın var…
Ne için mi?
Onu görmek için…

Uzun süredir görmediğin ve çok görmek istediğin onu görmek için…
Geçmişi çok kurcalamadan son defa konuşmak için…
Bir arada baş başa bir yemek için…
Ama sadece bir saat…

O bir saate hazırlandığın süreci düşün şimdi, kafanda dönen soruları:
Ne giysem?
Saçımı nasıl tarasam?
Şu çanta mı yoksa siyah mı..? Ya ayakkabı?.. Saat kolye?... …
Onun en beğendiklerinden mi giyinsem yoksa hiç görmediği “onun yokluğunda” aldığım yenilerle mi çıksam karşısına?
Ya halim tavrım nasıl olmalı? Olduğum gibi mi çıkmalıyım ya da yalan kahkahalarla “yıkılmadım ayaktayım” arabeskine mi tutunmalıyım?

“Neleri düşünüyor insan” deyip kendine aynada bakarken belki de şu geçer aklından:
Onu görünce ağlamak gelirse ağlasam mı? Yoksa tutsam mı inadına kendimi;
görünce boynuna mı sarılsam yoksa sadece bir toka ile merhaba mı desem…
Yani ben ben mi olsam yoksa olmak istediğim beni mi oynasam? …

Belki de olayın kilidi burası ve anahtarı da o tavır.
Ya içimden geldiği gibi atılıp boynuna, “seni çok özledim” diyerek omzuna burnumu gömüp gözyaşlarımı salmalıyım ve o bir saat elini elimden dizini dizimden ayırmamalıyım…
Ya da olabildiğince sade, soğuk ve donuk içim yanarak ama “kuyruğu dik tutarak” kendimce hınç almalıyım?

Ne yapmalı bu durumda insan, seven mi olmalı, hesaplı mı yaklaşmalı?
Yoku var varı yok mu göstermeli?
Yani işin özeti:
“Yokluğun bana dokunmadı” tavrıyla sadece bir mesaj vermeli ve o karakteri mi oynamalısın?
Yoksa yüreğini ortaya koyup ben hâlâ bıraktığın yerdeyim diyerek olabildiğince sen mi olmalısın?
Şimdi düşün!
Sadece bir saatlik bir zamanın var…
Karar senin...


Bedirhan Gökçe
23 EYLÜL 2008