Gül ile Gönlüm

[selin44]

Gül ile Gönlüm

Aşkın dergâhında kaynadım, taştım;
Beni bir deryâya saldı bu gönlüm!..
Âlem-i ervâhta bir sırra düştüm;
Ahdine vefâyı bildi bu gönlüm!..

Derdime tanıktır doğan, batan gün;
Ömrüme damladı, gül renkli hüzün!..
Hızır’dan, Musa’ya bir ilm-i ledün;
Kandıkça can buldu, doldu bu gönlüm!..

Bahtıma ışık mı, bu levh-ü kalem?..
Bir sonsuz huzur mu bunca dert, elem?..
Şu küçük tohumda, binlerce âlem;
Ibretten, ibretler aldı bu gönlüm!..

Mesih nefesinde göze nûr doldu;
Süleyman, aşk ile gökleri buldu!..
Ateş, güle döndü gülistân oldu!..
Gül ile boyandı, oldu bu gönlüm!..

Yükümde, sonsuza yüklü günüm var;
Umudum, çilede nazlı bir bahar!..
Beni böyle sardı bu ince efkâr;
Bir özge menzile, daldı bu gönlüm!..

Acıya ‘can’ dedim, aşka dayandım;
Secdede tutuştum, duâda yandım!..
Ashâb-ı Kehf gibi tevhîde kandım;
Zamanın elinde kaldı bu gönlüm!..