Bunları Düşünme...

[cr@zy]

Bunları Düşünme...

Bu yazıda bir takım düşüncelerden bahsediyoruz. Eğer bunları kafana takarsan o zaman sınav canını sıkmaya başlar.



Aşağıdaki ifadelerde kaygı yaratan düşünce biçimlerinin kalıplaşmış söylemlerini göreceksiniz. Bu düşüncelerin gerçekçi olmadığını aşağıdaki açıklamalarda fark etmenizi istiyoruz. Şimdi birlikte heyecanımızı tetikleyen düşünce kalıplarına bir göz atalım.

1. Düşük not alırsam hiç kimsenin gözünde değerim kalmaz. Acaba arkadaşlarımız, ailemiz ve öğretmenlerimiz bizi sadece yüksek not aldığımızda mı seviyor? Bizim değerimiz sadece sınavlarla mı ölçülüyor? Biz her ne kadar böyle olduğunu düşünsek ve hissetsek bile gerçekte böyle olmadığını biliyoruz.

2. Yaptığım her şey mükemmel olmalı, bunun için çok çalışmalıyım. Acaba mükemmelliğin sınırı var mı? Bana göre mükemmel olan başkalarına göre de mükemmel midir? Ben gereken ve elimden gelen çabayı gösterirsem, hem kendime karşı hem çevreme karşı sorumluluğumu yerine getirmiş olmaz mıyım?

3. Üniversite sınavı istediğim gibi geçmezse mahvolurum. Acaba üniversite sınavının kötü geçeceği şimdiden belli olabilir mi? Bu sınavın kötü geçmesi gerçekten her şeyin sonu mudur? Hayattaki başarı ve mutluluk sadece üniversite sınavının sonucuna mı bağlıdır?

4. Hiçbir şekilde hata yapmamalıyım. Hata yaparsam başarılı olamam. Acaba hatalarımız düzeltilemez şeyler midir? Herkes hata yapabilir. Sizce hatasız biri var mıdır? Önemli olan hatalardan ders almak değil midir?

5. Iyi bir üniversitenin iyi bir bölümünü kazanamazsam, hayatta istediğim yere gelemem. Acaba hayatta iyi yerlere gelmek sadece üniversite de okuyarak mı olacak? Üniversiteden mezun olmayanların hayatları başarısızlıklarla mı geçecek? Bizi hedeflerimize, beklentilerimize ulaştıracak başka bir yol bulunamaz mı?

6. Sınavlardan önce heyecanlanıyorum. Bu heyecana engel olamıyorum. Heyecanlanmamalıyım yoksa sınavı kaybederim. Acaba sınavda heyecanlanmak sadece size özgü bir durum mu? Başka hiç kimse heyecanlanmıyor mu? Heyecanlanmamaya çalışmak yerine heyecanımızı kontrol altında tutmaya çalışmak daha işlevsel olmaz mı? Ayrıca hiç heyecanın olmaması işe yarar mı? Hiç heyecanın olmadığı bir yerde çaba olabilir mi?