DALGA

[tatlı cadı]

DALGA



Mesut sanmak için kendimi

Ne kâğıt isterim, ne kalem,

Parmaklarımda cıgaram,

Dalar giderim mavisinden içeri

Karşımda duran resmin.



Giderim deniz çeker;

Deniz çeker, dünya tutar.

Içkiye benzer birşey mi var,

Birşey mi var ki havada

Deli eder insanı, sarhoş eder?



Bilirim, yalan, hepsi yalan;

Taka olduğum, tekne olduğum yalan;

Suların kaburgalarımdaki serinliği,

Iskotada uğuldayan rüzgar,

Haftalarca dinmeyen motor sesi,

Yalan....



Ama gene de,

Gene de güzel günler geçirebilirim;

Geçirebilirim bu mavilikte.

Suda yüzen karpuz kabuğundan farksız,

Ağacın gökyüzüne vuran aksinden,

Her sabah erikleri saran buğudan,

Buğudan, sistem, aşktan, kokudan...



Ne kağıt yeter ne kalem,

Mesut sanmam için kendimi.

Bunların hepsi... hepsi fasafiso.

Ne takayım, ne tekneyim.

Öyle bir yerde olmalıyım

Öyle bir yerde olmalıyım ki,

Ne ışık, ne sis, ne buğu gibi...

Insan gibi.