karanlıktan aydınlığa...

[asi.polyanna]

Karanlık bir hayat çizmiştim kendime,
içinde bir ben birde yanlızlığım vardı...
Mutlu değildim belki, acı çekiyordum, ağır geliyordu
ama umursamıyordum artık...
Herşeyi akışına bırakıp zorda olsa kabullenmeyi seçmiştim,
çağresizdim...

Sonra birden bir ışık girdi hayatıma ;
karanlığa alıştıktan sonra ışık nasıl gelir göze bilir herkes.
Işte öyle kamaştı gözlerim, büyülendim, tüm herşey biranda silindi...
Bana tutunacak bir dal uzattı, sımsıcacık bir kucak açtı,
yanlızlık ortadan kaybolmuştu; yerine o kalbini bıraktı
ve artık hayatımda bir ben birde ışığımın kalbi...

Işte o ışık sensin sevgilim.
Söndüğün an, senin olmadığın bir hayat
yine karanlık yine acı doludur...

Işığım hiç sönmesin sen hep ol...