kan düşerken toprağa

[fatih.hat]

kan düşerken toprağa


kan düşerken toprağa

nefesinde uyandığım vay yalan dünya

hikmetinde filizlenirken toprak

delicesine narlanan köz körük sesinde

düşüncelerim deli deli dövülürken

kalkan balyozun sesinde buldum kendimi.

koparırcasına düşüncelerimi bünyemden

demirin şekil alışını seyrederdim bir zaman

ya örsün kudretinde yada balyoz gücünde

damla damla düşerken sıcağa karşı ter

isyan gördüm ateşe karşı daima

gençliğe yiğitleşirken

garip gönlümün muhabbetini duyarım

ve ulular ulusu koca babam

ekmeğinin helalliğini kazanırken balyoz sesinde

balyoz sesinde kendimden geçerdim

sanki zikir verircesine

örs de bulurdum kendimi dövülürken

alev alev yanarken ocaktaki köz

sinemde çığlıkların çatıştığı türküler

o türküler ki yüklenirdi başıma

hükmü candan bilirdim o an

derin bir nefes alıp içimi dökerdim

tazeden tazeye mızrabımdan telime

palazlanıp kol tuttuğumda

yalın ayaklarımın çamuru sardığını

hissederdim oymalının garipler çarşısında

türkülerde yok olurdum bir zaman

ve karanlıkta it ulumalarında duyardım isyanı

seherde akasya kumrularında

hissederdim muhabbeti

yar gözümden oklanırken

esiri oldum sevdamın

şimdiden eyvah bana

kaldırırken sazımı gökyüzüne doğru

zigana'dan şahlandım dağlar ardına

ve kutlu bir vatan

ve bayrak gölgesinde yiğitliğin

eğer noktalanacaksa bu toprak için ömrüm

isterse kalemini kırmasın hakim

seher vakti esen gül bahçelerinde yaşadım sevdamı

goncasını koklarken esiri olmuşum

o can kokan güzelin

bu deli sevdamın haykırışında

ey gök ne durursun çök gayrı

hasretini çektiğim güzel

ister sev, ister sevme

ben böyleyim işte...