sen yoktun sultanım...

[betül_42]

SEN YOKTUN
Sen yoktun sultanım
Hz. Adem’deydi nurun.
Önce cenneti sonra yeryüzünü şereflendirdin.
Adem nuruna affedildi.
Arafat bu affa şahiddi.
Sen yoktun Nuh’un gemisindeydi nurun.
Dalgalar yeryüzünü boğarken toprağın bağrındaki su gökyüzüyle buluşurken ve bu bir ilahi azap derken Allah nurunu taşıdı.
Bin bir sebeple tufan nurunu selamladı edeple.
Sen yoktun Hz.Ismail’in anlındaydı nurun,Ibrahimî bir dua yükseldi kimsesiz çöllerden.
Rabbimiz dedi: Onlara kendi içlerinden senin ayetlerini okuyacak kitap ve hikmeti öğretecek,onlara onları temizleyecek bir elçi gönder.
Amin dedi;18 bin alem.
Nurunla aydınlanan minicik ellerini semaya kaldırarak amin dedi.
Ismail, Hira Nur dağı amin diyerek ayağa kalktı.
Medine’den adı Uhut olan bir amin, yankılandı.
Sevr dağında Sen yoktun sultanım Hz.Isa Ahmet diye muştuladı.
Seni alemlerin efendisi diye sana seslendi.
Artık ben sizinle çok söyleşmem dedi, havarilerine.
Çünkü bu alemin reisi geliyor.
Bekleyin Ahmet geliyor.
Kainata rahmet geliyor.
Havarilerin yüzünü okşayan, ölüleri dirilten bir nefes oldun ama Sen yoktun Hz.Abdullah’ın anlındaydı nurun.
Başı eğik gezerdi.
Mazlum Kuteyle göklerden seni sorardı.
Varaka seni arardı semada.
Anneler kız çocuklarını hep ağlayarak sevdiler.
Ağlayarak süslediler ölüme.
Ağlayarak hadi dayına gidiyorsun dediler.
Sen yokken sultanım canlı canlı toprağa gömülmenin adıydı dayıya gitmek.
Anne yüreğini çıldırtan çaresizliğiydi.
Ve yavrusunun ölüme gidişini seyretmesiydi.
En son çocuk atılırken çukura, annesinin suretinde bir melek tuttu onu ve tebessüm ederek Hira Nur dağını gösterdi.
Melekler süslüyordu Hira’yı.
Efendisine hazırlanıyordu Cebeli Nur.
Efendisine hazırlanıyordu Mekke.
Alem Efendisine hazırlanıyordu.
Kainatın gözü Hz.Amine’deydi.
Toprak yalvarıyordu.
Rabbine gel diye ağlıyorlardı.
Mazlumlar gözleri semada.
Ve bir gelişin vardı.
Ya Rasulallah bir inişin vardı.
Yeryüzüne önünde Cebrail, ardında yalın kılıçlı melekler.
Bir inişin vardı yeryüzüne yetimler en huzurlu geceyi geçirdi belkide.
Öksüzler annelerine sarıldı doya doya.
Sonra bir sessizlik kapladı seher vaktini.
Her şey sus pus olmuştu.
Hadi diyordu yıldızlar.
Hadi diyordu ay, Kainat bir isim duymak istiyordu.
Ve bir ses yükseldi Amine’nin evinden
Muhammed…! Karanlıklar aydınlığa bıraktı yerini.
Muhammed…! Melekler öptü o nurdan ellerini
Muhammed…! Seni yaratan Allah’a kurbanız.
Ey Durri Yektu sana o adı veren rahmana kurbanız.
Artık sen vardın susuz topraklara rahmet indi seninle.
Annenden sonra Süt Anne Halime sevindi seninle.
Yağmura mı ihtiyaç var?
Kaldır şehadet parmağını yağmurları salsın Allah.
Sonra tut ağacın yaprağını köklerini çıkarttırıp yanında yürütsün Allah.
Yeter ki sen iste Ya Rasulallah de ki; Ben kimim?
Dağlar taşlar dile gelsin.
Dilsiz çocuklar ellerinden tutup ente Rasulallah desin.
Sen vardın Bedir kardı, Uhud dardı, Hendek yardı.
Yiğitlerin vardı ölmek için, yarışan yiğitlerin hele bir Enes’in vardı.
Ya Rasulallah Uhud’da öldüğünü duyunca arkadaşlarına niye burada oturuyorsunuz, diye sormuştu.
Onlarda; Allah’ın Resulu öldürülmüş diyince, Peki o öldükten sonra yaşayıpta ne yapacaksınız kalkın ve onun gibi ölün demişti.
Ve savaşın en yoğun olduğu yerde şehit düşmüştü.
Hem de ne şehit Ey Nebi vücudu yaralardan tanınmaz haldeydi.
Kız kardeşi ancak parmaklarından tanıdı onu.
Musab bin Umeyr’in vardı senin.
Uhud’da sancağını taşıyan öyle bir aşkla sana bağlıydı ki;
Allah o gün melekleri Musab’bın suretinde indirdi.
Ebu Hureyre’n vardı.
Acıkınca mescidin önünde durur sana bakardı.
Sen anlardın.
Ya Ebahir gel derdin.
Ve sen gittin bir gidişle gittin ardında hüznün kaldı.
Hasretin kaldı göklerde, Bilal ezan okuyamaz oldu.
Ne zaman teşebbüs etse Muhammed Rasulallah demeye dizleri üstüne çöker kendinden geçerdi.
Sonra günler ay, aylar yıl oldu ve asırlar oldu.
Sensizliğe açtık gözlerimizi.
Ama sen bırakmazsın bizi.
Sen varsın Ey şehitlerin sultanı sen varsın bir şehit bile ölmezken sana nasıl yok deriz.
Ebu Talip Şam’a giderken devesinin önüne geçip;
Beni burada kime bırakıp gidiyorsun? demiştin.
Ne anam var Ne babam! Ebu Talip bırakmamıştı.
Bu yüzden sensizliğin ızdırabıyla inleyen ümmetini kime bırakıp gidiyorsun Ya Rasulallah.
Bırakma bizi ki, Allah; Sen onların içindeyken onlara azap edecek değiliz buyuruyor.
Bırakma bizi hayatı seninle öğretti Rahman.
Kulluğu seninle tanıdık.
Dua’yı senden öğrendik.
Sevgili Hz.Ömer senden umre için izin isteyince; Kardeşçe git dedin.
Ona kardeşçe duandan bana da yer ayırırmısın?
Bizler Ömer değiliz.
Ama bütün dualarımız senin için, Ey Rabbimiz Resulünü anışımızdan haberdar et.
Ona binlerce selat binlerce selam.
Habibine makamı Mahmud’u ver.
Ona vesileyi lütfet onu Refiki Ala’ya yükselt.
Bizi de affet onun hatırına affet zatının hatırına affet ne olur affet.
Bizi Affet!