*yarınlara açılan pencere*

[gülyabani]

YARINLARA AÇILAN PENCERE



Nerden geldik, nerdeyiz biliyor musun

Yüzyıllar öncesi mi seviştik seninle

Ilk tanıştığımızdan bu yana çağlar mı geçti

Nasıl şimdi bir yerlere gidiyoruz elele



Anımsıyorum gözlerini, Babilde belki

Belkısın dillere destan asma bahçelerinde

Belki de yitik bir Ege Uygarlığının

O Akdeniz mavisi sonsuz gecelerinde



Sen! En yakın olan bana, kanım gibi

Beni her gün bir kez daha doğuran kadınım

Gül behçem, ormanım, suyum, toprağım, göğüm

Sen! Dünya kurulalı beri aradığım



Yeni doğmuş bir çocuk kadar tenhayım seninle

Enginlerde kanat çırpan bir martı gibi hürüm

Durmadan bir ağaç büyüyor sevgimizden

Ta sonsuzlara dek uzuyor ömrüm



Seninle çağlar yaşadık biz, dünde değil

Zamanın ölümsüzlükle birleştiği yerdeyiz

Su gibi avuçlarımızdan akıp gidiyor günler

Doruklarında kar eksilmeyen tepelerdeyiz



Seni andıkça bir ışık vuruyor yüzüme

Yosunların yeşilinden, dalgaların köpüğünden

Denizler çekiliyor, dağlar eğiliyor ve yollar

Kısalıyor, yaşadığımız aşkın büyüklüğünden



Bu coşkun umutlar boşuna değil sevdiğim

Boşuna değil solan yaprakların bir bir yeşermesi

Bak! Bütün aydınlığıyla duruyor karşımızda

Bu günün yarınlara açılan penceresi.