*sensizliğe sone*

[gülyabani]

SENSIZLI?E SONE


Sensizliğin ölüme benzediği o yerde
Bir el uzanır çeker beni yaşamaktan
O kalır dolu, hüzün dolu gecelerde
Birer kan çanağı gözlerim ağlamaktan


Gitgide yayılır damarlarıma yokluğun
Bir hançer bilenir kalbimde soğuk, sivri
Durup durup vurur başıma sarhoşluğun
Üstüste içilen dopdolu kadehler gibi


Artık ne yapsam boş, uykular gitti gelmez
Vıcık vıcık bir gecedir elllerimde kalan
Güneş doğmayı, karanlık bitmeyi bilmez


Saplanır kalbime bir türlü geçmez zaman
Içerim senden uzak günlerin getirdiği
Yavaş yavaş öldüren bu zehir sensizliği.