Bir günümüz bile sensiz geçmezken
Şimdi mezarına hasretiz anne…
Issız bir mezarlık, kimsesiz bir yer
Gölgesinde ulu, loş bir mâbedin
Bir yığın toprakla bir parça mermer
Sırrıyla haşr olmuş orda ebedin.
Bir yığın toprakla bir parça mermer,
Üstünde yazılı yaşınla, adın;
Baş ucunda matem renkli serviler
Hüznüyle titreşir sanki hayatın.
Seni gömdük anne yıllarca evvel
Göz yaşlarımızla bu ıssız yere
Kimsesiz bir akşam ziyaya bedel
Matem dağıtırken hasta kalblere.
Kimsesiz bir akşam, ezelden yorgun
Hüznüyle erirken Dicle de sessiz,
Öksüzlük denilen acıyla vurgun
Bir başka ölüydük bu toprakta biz. Şiirleriyle olduğu kadar, romanları ve düşün yazılarıyla Türk edebiyatının en ilginç ve etkin kişilerinden biri olan Ahmet Hamdi Tanpınar 24 Ocak 1962’de Istanbul’da öldü, Rumelihisarı Mezarlığı’nda Yahya Kemal’in başucuna gömüldü.
Kadı Hüseyin Fikri Efendi’nin oğlu Ahmet Hamdi Tanpınar 23 Haziran 1901’de Istanbul’da doğdu. Ilk ve orta öğrenimini babasının görevi nedeniyle dolaştıkları çeşitli kentlerde yaptı. 1919’da girdiği Edebiyat Fakültesi’nde Yahya Kemal’in derslerine devam etti ve ondan büyük ölçüde etkilendi. 1923’te Şeyhi’nin Hüsrev ü Şirin mesnevisi üzerine hazırladığı tezle mezun oldu. 1923-1927 arasında Erzurum, Konya ve Ankara liselerinde, 1930-1932 arasında Gazi Eğitim Enstitüsü’nde, daha sonra da Istanbul Kadıköy Lisesi’yle Bağlarbaşı Amerikan Koleji’nde edebiyat öğretmenliği yaptı.
Güzel Sanatlar Akademisi’nde estetik ve mitoloji dersleri verdi. Tanzimat’ın 100. yıldönümünde (1939) Istanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nde Tanzimat Edebiyatı profesörü oldu; 1949’da yeni Türk Edebiyatı Kürsüsü profesörlüğüne atandı.
Milletvekilliği yaptığı yıllar (1942-1946) dışında bu kürsüde ders verdi, ancak birinci cildini tamamlayabildiği XIX. Asır Türk Edebiyatı Tarihi’ni yazdı, birkaç kez yutrdışına giderek önemli kültür merkezlerini gezdi.
Yazmaya erken yaşlarda başlayan Tanpınar ilk şiirlerini 1921’de Yahya Kemal’in çıkardığı Dergah’ta yayımladı. 1921-1932 arasında Milli Mecmua ve Görüş dergilerinde, daha sonra Ağaç, Oluş, Ülkü ve Istanbul dergilerinde yazdı. Ilk şiirlerinde Ahmet Haşim’in ve öteki Fecr-i Ati şairlerinin sembolik, melankolik biçemlerinin etkisi vardı. Ilk gençlik şiirlerinin sadece ikisinde, “Hicret” (1921) ve “Bir Yolcuya”da (1922) toplumsal sorunlara değindi, sonraki şiirlerinde kendi öznesine bağlılığını sürdürdü. “Bende şiir esastır, oradan etrafa genişlerim” diyen Tanpınar “velut” bir şair değildi, tek şiir kitabını ancak ölümünden çok kısa bir süre önce ve sadece 37 şiirlik bir toplam olarak 1961’de yayımladı. Bu gecikmede, “mükemmeliyetçiliğe” olan tutkusu başlı başına rol oynadı. Şiir ve estetik anlayışı, esas itibarıyla Paul Valéry’den ve “Üzerimdeki asıl tesiri şiirlerindeki mükemmeliyet fikri ve dil güzelliğidir. Dilin kapısını bize o açtı” dediği Yahya Kemal’den beslendi.