Incitmeyecek kadar uzak,üşümeyecek kadar da yakın olabilmek...

[cr@zy]

Eski zamanların dondurucu bir kışından bütün hayvanlar çok etkilenmiş,büyük
kayıplar vermişler. Ama en çok kayıp veren kirpilermiş. Çünkü onların pek
çok hayvan gibi kalın kürkleri yok, kendilerini sıcak tutması zor olan
dikenleri var.Bu durumdan en az zararla kurtulmak için kirpiler meclisi
toplanmış,çözüm aramaya başlamış.Tartışa tartışa,nihayet gece olunca tüm
kirpilerin bir araya toplanmasına,birbirlerine yakın durarak geceyi
geçirmelerine karar verilmiş.Böylece kirpiler birbirlerinin vücut
sıcaklığından yararlanacak,aralarındaki hava tedavülünü önleyerek donmaktan
kurtulacaklarmış. Ilk geceki deneyimlerinde bunun işe yaradığını
görmüşler.Ama başka bir problem çıkmış ortaya.Üşüyen kirpiler birbirlerine
fazla yaklaştıklarından yaralanmalar gerçekleşmiş.Daha sonraki gece
yaralanma korkusundan birbirlerinden uzak durmuşlar ama bu seferde;donmalar
meydana gelmiş.Ne var ki, her gece kah uzaklaşa kah yakınlaşa, deneye yanıla
birbirlerinin vücut sıcaklığından yararlanacak kadar yakın,ancak
birbirlerini incitmeyecek kadar uzak durmayı öğrenmişler.

KISACA ; Bizim de uzun dikenlerimiz var.Bunlar hayata karşı filtrelerimiz.
Bazen faydalı,bazen de zararlı.Çoğu zaman,kimseleri yaklaştırmıyoruz
yanımıza. Filtrelerimizden elemeden kimseleri sokmuyoruz özel dünyamıza.Ne
var ki, sıcaklık ancak yakınlaşmakla mümkün. Birbirini incitmeyecek kadar
uzak,hayatın soğuk zamanlarında üşümeyecek kadar da yakın olmayı
öğrenmeliyiz. Aynen kirpiler gibi...