Insan babası ölünce büyüyor

[bu da geçer ya hu]

insan babası ölünce büyüyor çünkü. Yalnız başına kalıyorsunuz o zaman
artık.

Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız biz
büyüdükçe küçülüyor.
...
Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir
yaşlı olarak kendi köşesinden bize bakıyor. Uzakta olsa da, bize
dokunamasa da...

Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı
öğrendiğimiz, her şeyi bilen babamızın sorularıysa biz büyüdükçe artık
bize sıkıcı gelmeye başlıyor. Müdahale etmese, soru sormasa ne iyi olur
dediğimiz zamanlar çok oluyor artık. Biz ondan daha iyi biliyoruz ya her
şeyi. Zaman artık onun zamanı değil ya... Teknoloji gelişti ya... Her
şey değişti ya...
Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o
zaman gerçekten büyüyorsunuz. Çünkü çınarın gölgesi yok artık
üzerinizde. Sizi fark etmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş
meğer o gölge.

Siz de aile kuruyorsunuz, baba oluyorsunuz,
sizinde gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor ama o gölgeyi
çok arıyorsunuz.

Babanız öldüğünde büyüyorsunuz.
Artık soru
soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız, takdirini alacağınız,
akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa
büyüyorsunuz.
Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi
almak zorunda olan o kişi yoksa artık...

Hep sessiz ağlayan,
suskun seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı
dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık...
Büyüyorsunuz o zaman işte.


Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak.
Kaç
yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur

[büyüdüm uslandım]

çok duygusal bi yazı ya...


canım babam benim....

en zor günlerde bile hep ayakta durdu...

bize ayakata kalmayı öğretti...

onu çok seviorum....